De vader, de dochter en het heilige feest (3)

Jolique: Ja, die lening van de bank om onze groei te financieren, hebben we gekregen. Wat zal ik erover vertellen… Het blijft wel een bank. Ik heb er van geleerd dat financieren lastig is en gratis geld niet bestaat.

Alfred: Maar het voordeel van financiering bij een traditionele bank blijft dat je niet te snel hoeft te verwateren. En dat de bank er zo fors is ingestapt, is ook een bevestiging van je concept en je aanpak.

Jolique: Maar de snelheid is wel een ding hoor. We konden een soort Dragons’ Den doen: pitchen en binnen een uur heb je dan de beslissing. Maar de uitvoering neemt dan echt veel tijd in beslag. Terwijl je er juist naar toe gaat voor cashflow om je groei te financieren. Gelukkig hebben we niet té snel gehandeld nadat we de toezegging kregen. 

Alfred: Ja, als ik dan hoor dat de klant tegenwoordig centraal staat…

Jolique: We hebben echt haast. Binnenkort starten we ons tweede kantoor. In Amsterdam… Ook in onze markt komen nu snel nieuwe toetreders. Daar zitten grote jongens tussen. Ik werd gebeld door het startupteam van een groot mediabedrijf: zo gaaf wat jullie doen, laten we eens praten of we zaken kunnen doen! Nou, ik helemaal uitleggen wat we doen en even later maken ze een soort copy-paste van ons bedrijf. Niet zo goed als wij natuurlijk, maar wie weet waar ze over een half jaar staan? Ze hebben de contacten, ze hebben geld. Wij moeten alle deuren open trappen en iedere euro omdraaien.

Alfred: Ga je zo snel groeien als je budget toelaat of nog extra geld ophalen en accelereren om je voorsprong te behouden? Het is in elk geval al mooi dat er zo veel belangstelling is: het is nieuwe business, het is schaalbaar, het is internationaal, er wordt geld verdiend, jullie hebben een goed team. Maar ja, dat zijn natuurlijk altijd constructies waarin de financiers straks volop meeprofiteren als je zou kunnen cashen.

Jolique: Dat is onze ballgame. Als we nu het extra geld ophalen om ons platform technisch door te ontwikkelen, kunnen we volgend jaar meer dan een miljoen euro omzet halen. Dan hebben we definitief bewezen dat ons businessmodel werkt. Maar ja, onder welke voorwaarden krijg je dat geld?

Alfred: Ja, natuurlijk denk ik wel eens: zal ik die investering zelf doen? Maar ja…

Jolique: Nee, dat ga ik niet doen. Ik wil bevestiging van de markt dat dit concept goed is, dat het van waarde is. Bij jou denk ik er toch altijd bij dat het is omdat je van me houdt. Je zei vroeger ook altijd dat m’n tekeningen mooi waren…

Alfred: Daar was ik inderdaad niet altijd helemaal eerlijk in…

Jolique: En ik verrijk mezelf alleen maar als ik ook andere mensen om me heen verzamel, met andere kennis, andere ervaringen, andere netwerken.

Ja, het klopt: die investeren dan om zich ermee te bemoeien en om later mee te delen. En jouw hulp dáár in, om daar de juiste keuzes in te maken, die is wel heel belangrijk.

Alfred: En ondertussen heb ik ook nog mijn eigen business, hè. Ik kreeg van de week dit filmpje van Tesla. Een ritje in een zelfrijdende auto. Ik verdiep me echt in die ontwikkeling, maar ik laat me nóg verrassen door het tempo. Toekomstmuziek? Het eerste kwartaal van 2017! Vijf jaar eerder dan ik had verwacht.

Nu natuurlijk alleen in de premium-merken, maar wat zit er nou helemaal in om zo’n auto zelfsturend te maken? Elektrische stuurbekrachtiging, zes camera’s die alle situaties om hen heen vertalen in rijgedrag en de software. 600 dollar inkoop! Dat zit in een mum van tijd in een Kia Picanto.

Jolique: Dan gaat jouw hele businessmodel als schadehersteller mee onder de trein…

Alfred: Wel in de wetenschap dat we nu in Nederland acht miljoen auto’s hebben rijden, dus voordat die uitgefaseerd zijn, dat duurt wel tien jaar. Maar de toekomst bestaat al. En een auto wordt gewoon iets als een trein of een taxi. Die komt voorrijden als je ‘m nodig hebt, zichzelf parkeert als je op de plaats van bestemming bent en je kinderen naar school brengt.

In die auto’s zit nog wel een stuur, maar het is heel raar om te zien wat een nutteloos ding dat eigenlijk al is geworden…

TEKST: FRANK VIJG
FOTOGRAFIE: VINCENT VAN DORDRECHT