‘Wij zijn doorzetters’

Stijlvolle entree

Soepel stappen Arjan en Adri Maat vanuit hun sloep de steiger van restaurant Le Barrage op. ‘We wonen allebei iets verderop, aan de Alblas. Dit was de snelste weg’, zegt Arjan (48) over de stijlvolle entree. ‘En het is natuurlijk leuk voor de foto.’ ‘Leuker dan in een vrachtwagen zitten, met je arm half uit het open raampje’, antwoordt vader Adri (78). ‘Zo zijn er al veel van mij gemaakt. Nu kunnen we laten zien hoe mooi Alblasserdam is. We zijn trots op ons dorp.’

Een molen en een vrachtauto

‘Kijk, daar’, wijst Adri naar de grote loods van superjachtenbouwer Oceanco. ‘Daar stond eerst een molen. Mijn vader is daar als molenaar begonnen, nadat hij begin jaren 30 vanuit het Westland hierheen kwam. Met één vrachtauto, een huwelijksgeschenk. Het was geen makkelijke tijd. 

Er was genoeg werk bij de kabelfabriek, maar hij koos er voor zelf te gaan ondernemen. Uiteindelijk is hij goederen gaan rondbrengen voor agrariërs en scheepsbouwers. Als hij niet had doorgezet, hadden we hier misschien niet gezeten.’

Opgeven? Nooit!

‘Hetzelfde geldt voor jou, pa’, zegt Arjan. ‘Jij had na de eerste jaren ook kunnen zeggen: Ik stop ermee.’ Arjan refereert aan het jaar 1960, wanneer zijn opa plotseling overlijdt, net nadat Adri in de zaak is gestapt. ‘Ineens stond ik er alleen voor. Binnen een half jaar stopte ook onze belangrijkste opdrachtgever. Ik wist niks, maar opgeven? Nooit aan gedacht! Ik wilde het werk van mijn vader voortzetten.’

Doorzettingsvermogen

Het is een eigenschap die Arjan herkent. Niet lang nadat hij op 1 januari 2008 het stokje van zijn vader overnam, brak de bankencrisis uit. ‘We hadden net een stuk grond van twee hectare gekocht met daarop 6.000 vierkante meter opslagruimte, een heftruckwerkplaats met showroom en een truckparking. Voor de opslag hadden we op dat moment precies nul opdrachten, terwijl de rente en aflossing wel gingen lopen. Spannende tijd, maar ik raakte niet in paniek. Ik voelde juist enorme wilskracht om te slagen…’ Even laat hij een stilte vallen. ‘Ja, wij Maatjes zijn wel doorzetters’, zegt hij dan. ‘Dat moet in onze genen zitten, dat kan niet anders.’

Niet op één paard

‘Je moet nooit in paniek raken’, herhaalt Adri zijn advies van destijds. ‘Heb ik ook nooit gedaan. Je moet visie hebben. En durf. Ik realiseerde me tijdig dat ik niet op één paard moest wedden. Alleen spullen van A naar B brengen, daarmee zou ik het op lange termijn niet redden. Dus ging ik ook heftrucks verhuren. En zo kwam er telkens wat bij.’ 

‘Ik realiseerde me tijdig dat ik niet op één paard moest wedden’

Het laatste kunstje

Inmiddels is MAAT (180 medewerkers) een allround logistiek dienstverlener, met naast 90 trekkende eenheden en 150 getrokken eenheden ook diensten als heftruckverhuur, opslag, truckwash en onderhoud en keuring van voertuigen. Het laatste kunstje van Adri Maat als directeur was in 2006 de allereerste beveiligde truckparking van Nederland. Inmiddels beheert MAAT negen terreinen door heel Nederland. ‘Onze concurrenten uit Oost-Europa betalen voor een veilige overnachting en een goede maaltijd. Mooi toch?’, grinnikt Adri. ‘Arjan denkt gelukkig ook op zo’n creatieve manier. Ook visie zit in onze genen.’

Fourth party logistics

Dat vertaalt zich onder meer in het fourth party logistics concept (4PL). Arjan: ‘Dat houdt in dat we heel nauw samenwerken met klanten en voor hen volledige logistieke processen overnemen. Zo coördineren we bij een groot bedrijf in de jachtenbouw het hele logistieke proces met mensen van MAAT. Die zitten daar intern, net als bij veel andere klanten. Doordat we ook inzetten op automatisering, gaan de faalkosten voor klanten flink omlaag. In mijn overtuiging is deze manier van werken de toekomst!’

Scherp en kritisch

Adri Maat knikt goedkeurend. Senior blijft betrokken. ‘Ik haal elke dag de post op en neem wekelijks de mogelijk gereden schades door. Verder kunnen Arjan en de andere twee directieleden altijd bij me terecht voor advies.’ ‘In de zomer zie ik hem alleen minder dan in de winter’, lacht Arjan. ‘Nee, gekheid. Het is fantastisch dat mijn vader meedenkt. Hij ziet dingen scherp en is kritisch.’Adri: ‘Maar ik vind niet dat ze mij blind moeten volgen. Zij bepalen nu de koers. Prima, zo hoort het ook. Maar als ze zó veel risico nemen dat ze het bedrijf op het spel zetten, dan zal ik daar wel mijn mening over geven. Daarvoor ben ik te betrokken. En dat zal ook altijd zo blijven.’