‘Dit is míjn weg!’

Had je vast niet verwacht, toen je hier begon …

‘Dat was eind jaren 80. Toen had je nog zo’n 3.000 grafische bedrijven. Die boden werk aan 70.000 man. Nu werken er nog maar 12.500 man in deze sector en zijn er nog geen 500 drukkerijen over met meer dan tien medewerkers. Daar is Magneet er één van. Wil je overeind blijven in deze branche, dan moet je toegevoegde waarde bieden. Die van ons zit ‘m vooral in oplossend vermogen, in het regelen We zijn veel meer dan een drukkerij. Meer dan indrukwerkend dus! Wij maken alles waar jouw naam op past, zijn een portal voor alle communicatie-uitingen. En we nemen bedrijven het printmanagement uit handen.’

Uitgemaakte zaak dat jij je vader opvolgde?

‘Toen ik twaalf was, riep ik al tegen die ouwe dat ik later het bedrijf over zou nemen. Nooit iets anders gewild. Ik heb wel eerst buiten het bedrijf gewerkt. Als je van generatie op generatie in dezelfde organisatie werkt, ligt tunnelvisie op de loer. Je moet vérder kijken. Heb ik ook altijd gedaan. In 2012 heb ik de helft van mijn personeel naar huis moeten sturen, midden in de crisis. In 2013 zaten we weer flink in de groene cijfers. Een paar drukkerijen overgenomen, twee keer naar een groter bedrijfspand verhuisd. Mijn rol als ondernemer is kansen zien. Jij bent altijd bezig, zei iemand laatst. Maar als ik in een hoekje had zitten huilen, had het bedrijf niet meer bestaan.’

Is dat plichtsbesef jegens het familiebedrijf?

‘Ik heb het nooit als een plicht gevoeld. Zou ook niet goed zijn. Dat zou ik mijn zoons nooit opleggen. Zij vertegenwoordigen weliswaar de vierde generatie Levens in het bedrijf, maar zijn nu nog te onervaren om mijn taken over te nemen. Als ze dat al zouden willen, want dit is geen negen-tot-vijfbaan. Ze werken allebei op onze print- en signing-afdeling en daar hebben ze het nu prima naar hun zin. Maar of dat zo blijft? Geen idee. Ze moeten gewoon hun eigen ding doen, hun eigen keuzes maken. Die ik dan ook zal respecteren. Magneet is míjn weg, niet per se die van mijn jongens.’

Wat heb je met lego?

‘Als kind had ik een treinbaan. Later, toen ik zelf al kinderen had, verhuisden mijn ouders en kwam dat ding bij mij op zolder te staan. De jongens vonden het geweldig. Totdat we zo’n lego-event bezochten. Da’s toch veel leuker dan zo’n treinbaan, zei ik. Vonden zij gelukkig ook. Vooral mijn oudste zoon. Hij wordt inmiddels al tien jaar uitgenodigd om met zijn bouwwerken op Lego World te staan. Doen we samen, want we delen de passie voor die steentjes. Samen mooie dingen maken, creatief bezig zijn. Het maakt je hoofd ook prettig leeg. Hoe druk ik het ook heb, we staan al tien jaar samen een week lang op die beurs. Daar komt niks tussen.’

Is je vader trots op je?

‘Zal hij nooit direct zeggen, haha! Hij zégt het wel, maar niet tegen mij. Een generatiedingetje. Maar hij is enorm trots, vindt het fantastisch hoe het bedrijf gegroeid is. 78 is hij en helaas laat zijn gezondheid te wensen over. Ik hoop dat hij nog wel even bij ons blijft. Hij heeft in ieder geval de ontwikkeling van het familiebedrijf mee kunnen maken. Daar ben ik dankbaar voor.’