Harde leerschool

De inspirerende en goudeerlijke communicatiestrateeg van SAM Reclame & Communicatie zit niet snel om een praatje verlegen, behalve als hij onder de huid van zijn klant kruipt. Dan luistert Stephan van der Meer vooral goed. Met ruim 35 jaar in het reclamevak op de teller gelooft hij niet in sprookjes. Tenzij hij zich verliest in een dagje Efteling…

De beste reclame

‘Tja, de Efteling. Elk jaar moet ik daar wel een dagje naartoe. Dat sfeertje van Anton Pieck en de vrolijkheid. Wist je dat er achter het verhaal van de Efteling, ooit opgezet door een pastoor en kapelaan, een hele filosofie schuilt. Hun marketing is echt top. Ze krijgen het voor elkaar dat de actieve referentie optimaal is. Mond-tot-mondreclame blijft de beste reclame die je je kunt wensen.’ 

Oppervlakkig wereldje

Stephan zette in 1990 als stagiair zijn eerste stappen in de reclamewereld. ‘Het Dordtse reclamebureau Duits was destijds een begrip en het op een na oudste reclamebureau van Nederland. Op kantoor strategieën en teksten schrijven, met de artdirector brainstormen over campagnes en dan ook nog bij filmopnames aanwezig zijn voor een televisiecommercial met beroemdheden. Ik werd gegrepen door het vak.’ 

Met zijn studie Politicologie & Bedrijfskunde lag een baan bij de overheid eerder voor de hand. ‘De politiek bleek een oppervlakkig wereldje van stoelpotenzagen. Het pluche is wat echt telt. De inhoud en het belang van de burger zijn ondergeschikt.’

Rookgordijn

Business-to-consumer communicatie werpt ook veelal, laten we het netjes zeggen, bewust een rookgordijn op. ‘Mijn focus lag daarom al snel bij business-to-business en arbeidsmarktcommunicatie. Dat is veel inhoudelijker en strategischer. Als je bijvoorbeeld bij het neerzetten van het werkgeversimago van een bedrijf de boel belazert, dan heb je echt een probleem. Een werknemer heeft dat snel in de gaten. Open en eerlijk communiceren én als werkgever opereren zijn voor mij heilig.’

Geen sprookje 

Als in een droom nam Stephans carrière binnen de communicatie een vlucht. ‘Op mijn 28e stond ik bovenaan de berg en verdiende ik een prachtig salaris bij het grootste arbeidsmarktcommunicatiebureau ter wereld. Op dat moment zag ik nog maar één stap op de carrièreladder voor me: zelfstandig ondernemer worden.’ 

De overname van een gerenommeerd bureau op het gebied van arbeidsmarktcommunicatie met veel ministeries in de klantenportefeuille leek de perfecte eindstap. Maar dit sprookje kende geen happy end. ‘Tijdens mijn studie had ik onderzoek gedaan bij de Europese Gemeenschap. Achteraf gezien had ik dus moeten weten dat er bij overheden met openbare aanbestedingen gewerkt zou gaan worden. We verloren hierdoor heel veel overheidsopdrachten.’

De politiek bleek een oppervlakkig wereldje van stoelpotenzagen

Nieuwe start

Mijn team moest ik halveren. Leerzaam, maar vooral die exitgesprekken vond ik vreselijk. Voor het eerst werd ik geconfronteerd met een negatieve vibe. Het was een open wond die te lang bleef etteren en maar langzaam herstelde. Uiteindelijk koos ik ervoor mijn aandelen met verlies te verkopen, een nieuwe start te maken en het geluk te hervinden. Ik heb mezelf jarenlang op een minimumloon gezet om de lening bij de bank te kunnen aflossen. Zonder steun van mijn omgeving had ik net zo makkelijk onder een brug kunnen eindigen. Het was een harde leerschool.’

Onder de huid

Stephan krabbelde als ondernemer weer snel op. Ruim twintig jaar geleden ging hij bij SAM Reclame & Communicatie aan de slag, waar hij nu eigenaar van is. ‘Groter groeien voor méér, dat wil ik niet meer. Ik ben tevreden met hoe het gaat. Het klinkt misschien als cliché, maar onze klanten staan op een voetstuk. Ik hecht wel veel waarde aan de juiste klik en onderling vertrouwen. Het liefst kruip ik onder hun huid. Elkaar vertrouwen, sparren en eerlijk zijn. Ook al ben je het niet altijd met elkaar eens. Dat is de sleutel tot succesvol zakendoen en optimale communicatie.’

Klik met Dordt 

Stephan koestert warme herinneringen aan Dordrecht. ‘Mijn vader is algemeen directeur geweest van Stichting Crabbehoff, ik speelde er menig tennistoernooi en mijn communicatiewortels liggen er. Duits bestaat niet meer, maar het historische pand waar het allemaal begon, nog wel. Vanuit mijn woonplaats Hendrik-Ido-Ambacht doe ik mijn boodschappen geregeld in Dordrecht. En zo nu en dan pak ik een bioscoopje in de prachtige nieuwe wijk aan het Wantij. Dat oude gezegde over Dordt gaat dus al lang niet meer op. Dordrecht is gewoon een machtig mooie stad.’