Eindeloos geluk
18-12-23
Expert aan het woord
Als je ooit een medaille hebt behaald op de Olympische Spelen, blijft die, in elk geval voor je gevoel, altijd om je nek hangen. Als er weer een nieuwe editie van De Spelen aan zit te komen, merk je dat nog meer.
Op 26 juli 2024 is de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs. Steeds meer mensen om me heen houden zich daarmee bezig. Ik zelf ook. Herinneringen komen boven…
Het dames-waterpoloteam waarmee we in 2008 een gouden medaille wonnen, was al een jaar voor Beijing zeker van kwalificatie. Achteraf gezien is dat een belangrijke factor geweest. We hebben ons een jaar lang intern teruggetrokken, eindeloos getraind en het selectieproces tot in de finesses doorlopen.
Daarbij kregen we de gelegenheid om een half jaar vóór de Olympische Spelen alvast tien dagen in China te zijn. Het gastland was vanzelfsprekend ook al geplaatst en dus beschikbaar als oefenpartner, ook nog in het stadion waarin we later zouden spelen.
En we hebben alvast een aantal dingen gedaan, die we anders misschien tijdens het toernooi hadden willen doen: de Muur beklommen, de verboden stad gezien, dat soort dingen…
Uiteindelijk konden we voor ons gevoel op en top voorbereid aan het toernooi beginnen. Hongarije was de eerste tegenstander. En we verloren. Nou is dat tegen zo’n land op zich geen schande, maar de manier waarop baarde zorgen. Onze keepster van 19 jaar liet een paar ballen gaan, die ze normaal gesproken zou hebben gestopt. Zo kreeg ze min of meer de schuld van die hele nederlaag. Dat veroorzaakte onrust in de ploeg, om het maar mild te formuleren. Hoe bedoel je, zelfreflectie?
We hebben er diezelfde avond twee uur over gesproken met z’n allen. Ik nam het op voor m’n jonge keepster. Samen met onze aanvoerder hebben we toen alle zeilen moeten bijzetten om niet op één avond alles kwijt te zijn wat we in vier jaar hadden opgebouwd. Ook in de wetenschap dat we twee dagen later weer moesten spelen.
Ik vond dat zelf heel moeilijk. Dat we door twee fouten van een keeper zó van de leg raakten. Na alles wat we, ook in mentale zin, in elkaar hadden geïnvesteerd. Daniëlle de Bruijn, de sterspeelster van dat toernooi, heeft me na dat gesprek nog een beetje uit de put gepraat. Omdat ik het oude gedrag van mijn ploeg als een persoonlijke nederlaag zag…
Uiteindelijk wonnen we de volgende wedstrijd. Met dezelfde keepster, die later ook nog uitgroeide tot de beste keepster van het toernooi. Daarna bleven we winnen en we kwamen uiteindelijk met de gouden medailles thuis.
Zo dicht ligt alles bij elkaar als het er in de topsport echt om gaat spannen. De mentale factor is soms onvoorspelbaar. Ook daarom zal de hele wereld altijd blijven kijken naar de Olympische Spelen!
Robin van Galen won als bondscoach van de waterpolodames in 2008 Olympisch goud en is tegenwoordig veelgevraagd gastspreker, personal coach en docent aan de Hogeschool Rotterdam.