Henriette aan de Wiel: gelukkig met een zwart randje
07-11-17
Ik neem je 8 jaar mee in de tijd, naar 5 november 2009, het was een zonnige en heel mooie najaarsdag.
Een nieuwbakken en vooral eenzame weduwe ging met haar drie kinderen en kleine puppy hondje naar het strand. Uitwaaien, spelen op het strand en er even uit. Proberen om wat lucht te krijgen.
Terwijl zij op het terras zat, waren haar kinderen op het strand aan het ravotten en spelen. Ondanks dat haar kinderen daar op het strand aan het spelen waren, voelde zij zich eenzaam. Ze was allesbehalve gelukkig. Ze moest sinds eind augustus haar man missen en die pijn was heel diep en scherp. Ze zat daar op het terras omringd door andere gasten en koppels. Ze zag een koppel enigszins verveeld bij elkaar zitten en beiden een andere kant op staren. Ze zagen er niet gelukkig uit.
Ze zag een ander koppel op elkaar te vitten en ze kon alleen maar denken “besef wat je hebt, verspeel je tijd niet…”. En zij zat daar alleen… op die mooie najaarsdag met een strakblauwe lucht. Voor haar lag een donkere en onbekende toekomst.
Ergens anders op een strand in Nederland liep een verdrietige man, met zijn familie op het strand. Verloren en eenzaam was hij, ook zijn verdriet zat heel diep. Maar hij liep niet alleen, hij werd gesteund door zijn familie die ook veel verdriet had. Het was de verjaardag van zijn vrouw, die helaas in augustus overleden was. Ze waren samen gekomen op deze dag om met elkaar te zijn op deze speciale dag.
Twee mensen eenzaam en verdrietig en in rouw op verschillende stranden in Nederland. Wat een wonder van het leven is het dan toch dat deze twee mensen elkaar een aantal maanden later vonden en een diepe liefde voor elkaar kregen. Zij waren in rouw en verliefd, een heftige mix van adrenaline en emoties die niet mis is. Vermoeiend ook, maar oh wat heerlijk om weer te kunnen voelen en weer een toekomst te mogen zien die licht is.
Inmiddels zijn zij nu jaren gelukkig bij elkaar en vormen een echtpaar. Wanneer je ze ziet als buitenstaander zou je wellicht denken dat zij al jaren bij elkaar zijn. Dan is het zwarte randje niet zichtbaar wat om hun geluk heen zit.
Dat zwarte randje staat voor twee dierbare mensen die overleden zijn en hun familie voor altijd moeten missen. Die inmiddels al zoveel mooie momenten niet lijfelijk hier op aarde meegekregen hebben. Dat zelfde zwarte randje is inmiddels een onderdeel van hun geluk geworden.
Vandaag is het de geboortedatum van deze vrouw, de eerste vrouw van mijn man. Ze wordt gemist en we denken allen aan haar op deze wederom zonnige november dag. Ik hoop dat ze vanaf een mooie plek gelukkig en trots op haar dierbaren kijkt en dicht bij ze is.